Verandercurve

Een tijd geleden scheef ik over mijn goede voornemen om dit jaar een halve marathon te lopen. Afgelopen zondag is het gelukt! In de stromende regen liep ik 21,1 km. Onderweg was er geen opzwepende muziek, stond er geen publiek op de route en de regen kwam met bakken uit de lucht. En toch heb ik een halve marathon gelopen.

Voordat ik begon aan mijn voornemen om de halve marathon te lopen heb ik me natuurlijk goed voorbereid. Ik heb nieuwe schoenen en een outfit gekocht. Deze flitsende outfit zou me wel helpen aan een snelle tijd.

Helaas bleek het tegendeel waar.
Na de eerste minuten rennen kwam ik erachter dat de nieuwe outfit helemaal niet helpt! Gedemotiveerd en helemaal kapot ging ik terug naar huis. Thuis ben ik opzoek gegaan naar een plan van aanpak. Binnen 10 minuten heb ik het eerste schema gevonden en besloot ik dat ik de volgende dag zou beginnen aan les 1 van dit schema.
2 minuten rennen, een minuut wandelen, 3 minuten rennen…Het was niet makkelijk maar training 1 kon ik succesvol afronden. Na een paar weken was ik in staat om 10 minuten aaneengesloten te rennen. En nog weer een paar weken later kon ik 5 km zonder wandelen rennen. Alles lijkt te kloppen en ik wordt een beetje overmoedig.

Ik ga iets harder van start en al snel komen de eerste pijntjes tijdens het lopen.

Door deze pijntje besef ik me dat ik nog lang geen Femke Bol ben en de zin in de volgende trainingen is al minder groot. Als het elke keer zoveel pijn doet tijdens en na een training heb ik er geen zin meer in. Met de hulp van een vriendin pak ik toch de draad weer op en lukt het me om in langzame tempo's richting 10 km te komen.
Nu komt het erop aan dat ik elke week zeker die 10 km moet kunnen rennen. Ik probeer in mijn wekelijkse routine zeker 3 keer rennen in te plannen waardoor het me lukt om langzaam uit te bereiden richting 15 km.

Bij 15 km wordt ik overmoedig en denk ik dat ik wel een sprongetje naar 18 kan maken. Dit heb ik geweten ;-), 2 dagen gigantische spierpijn en zere voeten.

Eindelijk is dan de grote dag gekomen. Vandaag ga ik 21 km rennen…..voel ik me bij thuiskomst helemaal niet euforisch.

Het was immers maar 2 kilometer verder dan vorige trainingen.

Pas na het douchen ben ik in staat om terug te kijken naar alle stappen die ik heb gezet en zie ik hoeveel er bereikt is in het afgelopen jaar en plof ik voldaan met een big smile en een glas rode wijn op de bank.

Het behalen van dit doel is vergelijkbaar met het behalen van een doel in een verandertraject. Op de eerste dag dat je begint lijkt het einde nog een hele lange weg te gaan en weet je nog niet zo goed wat je te wachten staat onderweg. Een ding denk je wel te weten, die flitsende outfit gaat zorgen voor flitsende resultaten ;-). Vol goede moed ga je van start.

Gedurende het traject kom je in de modus dat het einde nooit inzicht komt en begin je te twijfelen of je het wel kan. Ook krijg je momenten dat je wil stoppen en dat je je doel wil bijstellen naar beneden. Het is niet meer zo leuk om verder te gaan en je probeert je te verstoppen achter dagelijkse werkzaamheden en smoezen.

Maar wanneer het je lukt om toch door te zetten en elke week toch de resultaten op te leveren beweeg je langzaam in de richting van het doel. Dan zal er een dag komen dat je begint te geloven dat je het kan. Uiteindelijk kan je daadwerkelijk de finish bereiken.

Op dat moment voelt het behalen van de finish niet als een enorme stap, maar als het laatste kleine stapje.

Tijdens de evaluatie van het verandertraject daalt het besef in wat er allemaal is bereikt in de afgelopen periode en kan je voldaan genieten van de afgelegde weg naar het doel.

Terug naar Inspiratie